Wie ik ben
Tsja, een beetje moeilijk om jezelf te beschrijven. Misschien is het een ideetje om maar gewoon bij het begin te beginnen: mijn geboorte. Ik ben in 1958 geboren, in Volkel; een klein Brabants dorp.
Ik heb een vrolijke, fijne en onbezorgde jeugd gehad. Lekker veel buiten gespeeld, want binnen was er gewoon niet zoveel te doen. Computers waren er toen nog niet. En televisie kwam ook pas later. En trouwens; toen we televisie hadden, kwam daar alleen op woensdagmiddag een kinderprogramma op. Verder niet. Dus dan was je alweer snel klaar met kijken. Kun je je dat voorstellen, zo’n leven zonder computer en tv?
Wat ik wel heel graag deed binnnenshuis, -behalve hutten bouwen onder de tafels en op de bedden- was lezen. Allerlei boeken heb ik gelezen. En het leek me fantastisch om zelf een echt boek te schrijven.
Dus begon ik in de vijfde klas (dat is nu groep 7) met een boek. De fantasie had ik er wel voor, en al snel had ik een aantal pagina’s van wat ik ‘mijn boek’ noemde. Maar daar bleef het uiteindelijk bij.
Toch bleef ik schrijven heel erg leuk vinden. Maar ik had er steeds minder tijd voor. Ik ging naar de havo, en daarna naar de Pedagogische Academie, wat tegenwoordig de Pabo heet. Dat is de opleiding voor meester of juf.
Maar omdat er toen heel weinig kans op een baan was in het onderwijs, heb ik de opleiding niet afgemaakt. Ik wilde gaan werken, en al heel snel had ik een baan bij een postkantoor. Ik volgde daar een opleiding, zodat ik aan de balie kon werken. In de jaren dat ik op het postkantoor heb gewerkt, heb ik allerlei dingen gedaan. Aan de balie, maar ook de boekhouding, personeelszaken, telefoonwinkel, en nog veel meer. Ik wilde graag zo veel mogelijk weten en kunnen.
Toen ik 22 was, trouwde ik met Jos. Daarmee veranderde mijn naam van Anita de Groot in Anita van den Bogaart. Jos en ik werkten allebei; hij als leraar, ik op het postkantoor. Toen ik 28 was, werd onze eerste zoon geboren: Koen. Eén ding was voor mij heel duidelijk: ik had voor kinderen gekozen en ik wilde ze graag zelf opvoeden en verzorgen. Nou, en toen kreeg ik ein-de-lijk ook weer wat tijd voor mijn grote hobby: schrijven! Al die jaren was het op de achtergrond gebleven. Ik deed mee met verhalenwedstrijden, begon een soort kleine rubriekjes te schrijven en... ik schreef een kinderboek! En (jippie!!!) het werd uitgegeven. Het was mijn eerste ‘echte’ boek en het heette: “Nou is het genoeg”.
Intussen groeide ons gezin. Drie jaar nadat Koen was geboren, kregen we er een tweede zoon bij: Mark.En ik bleef schrijven. Mijn tweede boek kwam uit: “Sprinkhanen en pestkoppen”. En drie jaar nadat Mark geboren was, kregen we opnieuw gezinsuitbreiding: twee baby’s tegelijk! Twee meisjes: Eline en Lisanne.Met de twee jongens en de tweelingbaby’s had ik het best druk. Maar wat vond ik het leuk! Tussen het werk door bleef ik schrijven. Een derde, vierde en vijfde boek…… ik bleef gewoon lekker doorgaan. Ook schreef ik voor Uitgeverij Bekadidact boekjes die bij leesmethodes horen. En korte verhaaltjes. Toen Eline en Lisanne zo’n 6 jaar oud waren, wilde ik wel heel graag weer gaan werken.
En zo kwam ik terecht op een Centrum voor Natuur-en Milieu-Educatie, waar ik van 1998 tot 2005 werkte als educatief medewerker. Ik gaf les over de natuur en het milieu, aan kinderen van basisscholen. Na die periode ben ik gestart met een eigen tekstbureau (dat betekent dat ik teksten schrijf voor allerlei bedrijven en organisaties).
Zo, het is toch nog een heel verhaal geworden. Ik hoop dat je nu een beetje weet wie ik ben. En als je nog meer wilt weten, mail me dan gerust. En nu ga ik weer snel aan de slag. Want ik moet wel een beetje doorwerken natuurlijk. Anders schiet het niet zo op met mijn boeken, toch?
Lieve groetjes,
Anita